Kolano skoczka diagnoza rehabilitacja

Entezopatia więzadła rzepki potocznie kolano skoczka dotyczy ludzi uprawiających sport wyczynowo lub rekreacyjnie wymagający skoków i podskoków. Sportowcy muszą uważać więc aby z powodu kontuzji nie zaprzestali uprawiania swojej dyscypliny sportowej. Siatkarze i koszykarze są szczególnie podatni na ta przypadłość właśnie z racji wykonywania dużej ilości podskoków i lądowań oraz kombinacji ruchów skrętnych, które przeciążają więzadło rzepki. Dodatkowym aspektem są błędy treningowe, gdzie obciążenie, długość treningu oraz technika są źle dobrane. Dochodzi wtedy do powstawania mikro urazów które nawarstwiają się tworząc miejscowy stan zapalny manifestujący się bólem podczas obciążenia.

Objawy

Charakterystycznymi objawami kolana skoczka są ból w okolicy więzadła rzepki najczęściej ujawniający się podczas wysiłku fizycznego a zwłaszcza podczas lądowania z wyskoku, czy chociażby podczas wchodzenia po schodach. W diagnostyce kolana skoczka możemy wyróżnić 3 stadia zaawansowania:

  1. Ból występuje po wysiłku fizycznym,
  2. Ból pojawia się na początku wysiłku następnie zanika w trakcie rozgrzewki i powraca po wysiłku fizycznym,
  3. Tutaj ból pojawia się już w trakcie wysiłku i po jego zakończeniu upośledzając prawidłową funcie stawu, a także w trakcie dnia codziennego jak siadanie na krzesło.

Diagnostyka

Diagnozowanie entezopatii więzadła rzepki w gabinecie najczęściej rozpoczyna się na podstawie wywiadu z pacjentem. Jednakże potwierdzenie uzyskujemy dopiero na podstawie badania USG. W tymże badaniu u osoby z kolanem skoczka w obrazie USG będzie można zaobserwować degenerację włókien kolagenowych oraz poszerzenie więzadła rzepki. Oczywiście dodatkowym badaniem będzie MRI , jeśli w gabinecie nie posiadamy sprzętu do ultrasonografii.

Terapia

Jak mogło by się wydawać odpoczynek w tego typu dolegliwości powinien mieć dobroczynny wpływ. Nic jednak mylnego ponieważ mamy tutaj do czynienia z mikro urazami więzadła i dla prawidłowej regeneracji musimy zainicjować odpowiedni bodziec który będzie wpływał na jego regenerację. Dlatego tak ważne jest aby aktywność fizyczną zmodyfikować i odpowiednio poprowadzić proces rehabilitacji. Pamiętajmy jednak że jest to proces długotrwały i wymagający przebudowy struktur, dlatego gdy nastąpi poprawa nie wolno drastycznie zwiększać obciążenia. Natychmiastowy powrót do kontynuacji danego sportu też nie jest najlepszym pomysłem ponieważ może skutkować powrotem dolegliwości bólowych, a tego typu objawy lubią nawracać. Dlatego niewątpliwie najważniejszym elementem terapii są tutaj ćwiczenia ekscentryczne.

Pamiętajmy aby przed przystąpieniem do ćwiczeń dobrze przeanalizować aparat ruchu w poszukiwaniu dodatkowych zaburzeń jak zbyt duże napięcie czy osłabienie mięśniowe,  nieprawidłowy wzorzec ruchowy oraz różnego rodzaju asymetrie z tym związane. Dopiero po zsumowaniu tych wszystkich wiadomości łącznie ze stadium zaawansowania choroby przystępujemy do terapii popartej wcześniejszymi badaniami.

Jak wiadomo w tego typie dolegliwości najważniejsze są ćwiczenia ekscentryczne, aby dodatkowo wzmocnić efekt. Ćwiczenie wykonuje się na pochylni pod kątem ok 25° poprzez zgięcie ekscentryczne stawu kolanowego do ok 70° bez żadnego obciążenia. Dodatkowo wprowadzamy ćwiczenia wzmacniające, poprawiające stabilizacje oraz elastyczność mięśni. Istotne znaczenie będzie miało również rozciąganie oraz rolowanie mięśni kulszowo-goleniowych oraz czworogłowego.

Terapią wspomagająca będzie tu masaż poprzeczny więzadła rzepki, przezskórna elektroliza i fala uderzeniowa. W fazie ostrej zastosowanie krioterapii i okładów z lodu będzie przynosiło ulgę w odczuciach bólowych.

Po ustąpieniu dolegliwości bólowych wprowadzamy małymi kroczkami trening sportowy przygotowujący powrót do sportu.