Fizjoterapia łokcia tenisisty, czyli zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej jest najczęściej występującym problemem w obrębie przedramienia u ludzi w średnim wieku. Szacuje się, że częstotliwość występowania w populacji wynosi około 1-3%. Jak mogłoby się wydawać łokieć tenisisty dotyczy osób grających w tenisa, jednak osoby uprawiające ten sport to zaledwie 5% przypadków. Czynnikami są mikro urazy występujące na skutek przeciążenia, wynikające z nieodpowiedniej pozycji ręki oraz zaburzenie ukrwienia tej okolicy. Największą grupę pacjentów stanowią ludzie, którzy wykonują precyzyjne, powtarzające się ruchy jak np: pracownicy biurowi, linii produkcyjnych, malarze, hydraulicy.
Patogeneza powstawania łokcia tenisisty w środowisku medycznym budzi pewne sprzeczności. Jedni uważają że przyczyna tego schorzenia wiąże się ze stanem zapalnym ścięgna bliższego prostowników przedramienia, inni zaś doszukują się źródła dolegliwości bólowych w jego zwyrodnieniu.
Już podczas wywiadu pacjent zgłasza ból po bocznej stronie przedramienia w okolicy kłykcia bocznego kości ramiennej. Ból ten nasila się podczas ruchów nadgarstka, podczas chwytania. Występuje tkliwość w okolicy kłykcia bocznego a czasem również wzdłuż mięśni prostowników nadgarstka oraz palców. Następnym krokiem jest palpacja tych struktur, aby zróżnicować pochodzenie dolegliwości. Uważajmy, by nie zostać wprowadzonym w błąd, ponieważ symptomy bólowe w okolicy nadkłykcia bocznego oraz ścięgien prostowników nadgarstka mogą również świadczyć o cieśni nadgarstka. Trzeba więc wykluczyć dolegliwości ze strony nerwu promieniowego. Nie zapomnijmy przy tym zbadać korzeni nerwowych odcinka szyjnego co jest często pomijane przy tego typu dolegliwościach. Kolejną czynnością jest wykonanie testów różnicujących, jakimi są test Milla czy Thomsona. Zawsze ważnym aspektem jest porównanie strony bólowej ze stroną przeciwną.
W dzisiejszej fizjoterapii mamy bardzo dużo skutecznych form radzenia sobie z tą przypadłością. Zaczynając od masażu poprzecznego, który poznajemy już na początku swojej przygody podczas studiów, idąc dalej poprzez masaż funkcyjny, fizykoterapię, taping, flossing, terapię manualną, powięziową, a kończąc na suchym igłowaniu. Nie zapominając, że równie ważnym elementem terapii jest kinezyterapia.
Przejdźmy do tych najbardziej na czasie, których efekty można zaobserwować natychmiastowo.
Flossing jest to bardzo fajna metoda pozwalająca na osiągnięcie w szybkim tempie rozluźnienia oraz przekrwienia i doprowadzenia substancji odżywczych, jakże ważnych dla prawidłowej regeneracji struktur.
Podczas owijania taśmą łokcia jak i jego okolicy dochodzi do kompresji tkanek, podczas której zalegające substancje przemiany materii zostają odprowadzone, mięśnie i powięzi poddane flossingowi zostają rozluźnione, a ślizg pomiędzy nimi ulega poprawie.
Ciasne obwiązanie okolicy bólowej, a następnie wykonanie kilkunastu odpowiednio ukierunkowanych ruchów umożliwia chwilowe odwodnienie tkanek, a następnie po zwolnieniu taśmy ich silne przekrwienie. W ten sposób następuje usprawnienie przesuwalności struktur w tej okolicy. Jest to bardzo prosta i efektywna technika, umożliwiająca osiągnięcie szybkich efektów terapeutycznych.
Terapia znajdująca coraz większą popularność wśród terapeutów, pomimo wielu oporów wśród naszych podopiecznych. Jej istota polega na traumatyzowaniu tkanek powodując miejscowe stany zapalne, a finalnie proces regeneracji danej okolicy. Pamiętajmy, by podczas igłowania nie skupiać się jedynie na obszarze występowania objawów, lecz niezwykle ważne jest holistyczne podejście do całego organizmu w poszukiwaniu przyczyny. Nierzadko wskazane będzie igłowanie nie tylko okolicy przedramienia, ale warto zadziałać też na obszarze ramienia, łopatki i szyi.
I na koniec szybka aplikacja kinesiology tapingu, uwielbiana przez pacjentów, a nam terapeutom pomagająca utrzymać efekty terapii przez kolejne dni.